ԳԱԱ լեզվի ինստիտուտի երկարամյա տնօրեն, ակադեմիկոս Գևորգ Ջահուկյանը երիտասարդ տարիներին նաև բանաստեղծություններ էր գրել։ Մահվանից մի քանի տարի առաջ միայն հրատարակեց մի փոքրիկ ժողովածու՝ «Քառասունհինգի սերունդը»։ Այդ բանաստեղծությունները դժվարին ճանապարհ անցած մարդու հոգու թանձրացումներ էին։ Ներկայացնում եմ մի բաաստեղծություն այդ ժողովածուից.
«ԶԻՆՎՈՐԻ ՀՐԱԺԵՇՏԸ»
Երևան, 16․10․1941թ․
Երբ հեռացա ես տնից,
Ճանապարհի մեղմ փոշում,
Նայում էին ինձ հեռվից
Մի պառավ մայր ու մի շուն։
Մայրը լալիս էր կամաց,
Շունը պոչն էր պտտում,
Այնպես ցու՜րտ էր իմ դիմաց,
Այնպես լու՜ռ էր ու տրտում։
Կգա՞մ արդյոք նորից հետ,
Կտեսնե՞մ իմ մորը ծեր,
Թե՞ կննջեմ առհավետ
Աղաչանքին անտարբեր։
Եվ շեմքի մոտ մենավոր,
Ճանապարհի մեղմ փոշում
Ինձ կսպասեն ամեն օր
Մի պառավ մայր ու մի շուն...
Բարբառագիտության բաժնի ավագ գիտաշխատող Ջեմմա Բառնասյան
Լալա Հովհաննեսի Գրքիկյան «Ժամանակակից արևելահայերենի չեզոք սեռի բայերի արժույթը»
(թեկնածուական ատենախոսություն) Ժ.02.01 «Հայոց լեզու»
25.12.2024, ժ.15-ին
Գիտական ղեկավար...
