40 տարուց ավելի ղեկավարում էր լեզվի ինստիտուտը. մի հիմնարկ, որտեղ իշխում էին միտքը, արդարությունը: Ամեն մի աշխատող իրեն զգում էր գնահատված, հարգված: Ատենախոսությունների անաչառ պաշտպանություններ, հստակ, ուղղամիտ, գործին օգուտ բերող քննարկումներ, անհրաժեշտ դիտարկումներ, որոնցից ոչ ոք չէր էլ մտածում նեղանալ, նեղսրտել, խռովել, չարանալ: Շնորհակալությամբ էին ընդունվում գործընկերների դիտողությունները, աշխատանքը հնարավորինս անթերի տեսնելուն միտված նկատառումները: Ջահուկյանի կողքին էր խոշոր գիտնականների խումբ՝ Հովհ. Մուրադյան, Էդ. Աղայան, Գ. Սևակ, Վ. Առաքելյան, Ս. Աբրահամյան և այլք: Ակնհայտ են հրաշալի աշխատանքային արդյունքները՝ 1960-2000-ական թթ. հրատարակությունների բարձր մակարդակ, որոնք հետագա տարիներին կարող են նշաձող լինել, փոխադարձ հարգանքի վրա հիմնված մարդկային հրաբերություններ, հավատ, վստահություն:
Հարուստ ավանդույթներ ունեցող մեր ինստիտուտը շարունակում է իր գործունեությունը և այդպիսին կլինի նաև հետագա տարիներին:
Տարիների հեռվից մի-երկու հուշ:
-
Գ. Ջահուկյանի ամեն հոբելյանից առաջ միջանցքի հայտարարությունների տախտակին հայտնվում էր հետևյալ գրությունը. «Հոբելյարի խնդրանքով մեծարանքի պաշտոնական հանդես տեղի չի ունենա: Խնդրում ենք շնորհավորանքները ուղարկել ինստիտուտի հասցեով. Երևան, Աբովյան 15, Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ»: Այսօր ՀՀ ազգային արխիվում պահպանվում են աշխարհի բոլոր անկյուններից, խոշոր գիտական կենտրոններից, հայտնի գիտնականներից ստացած հարյուրավոր շնորհավորանքները:
-
Այդ տարիներին աշխատած մեր բոլոր աշխատողները կհիշեն, որ հարբուխով հիվանդ որևէ մեկը չէր կարող մտնել տնօրենի կաբինետ: Համավարակի այս օրերին հատկապես նորից դա կարևորեցինք:
-
Գ. Ջահուկյանը գրում էր A4 թղթի շրջերեսին, կիսած վիճակում: «Ինչ ժլատ մարդ է»,_ մտածում էինք սկզբում: Հետո հասկացանք: Հիմա մենք նույնն ենք անում: Թուղթ ստանալու համար ծառ են կտրում: Ափսոս է. թուղթը, ծառը, բնությունը պետք է խնայել:
-
Մնացել է բերդը մեզ,
Հաղթանակի երթը մեզ,
Անց են կացել` ով կային,
Հիմի կգա հերթը մեզ։
Ափսոս է նաև ժամանակը անիմաստ, անպտուղ վատնելը: Պահպանենք և բազմապատկենք մեզ հասած հարուստ հայերենագիտական ժառանգությունը:
Անահիտ Գալստյան
