Ս.թ. մարտի 1-ին ՀՀ ԳԱԱ Հ.Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտի հայոց լեզվի պատմության բաժնի քննարկումը վերաբերում էր մայրենի լեզվի աղավաղումներին։
Նշվեց, որ տեղեկատվության գերհոսքի արդի ժամանակաշրջանում զանգվածային լրատվամիջոցները, համացանցն ամենից ավելի են ներգործում ժողովրդի խոսքի մշակույթի վրա՝ ճանապարհ հարթելով և «առաջընթացի հնարավորություն ընձեռելով» կաղապարատիպ գորշ լեզվին, և թերևս հարկ չլիներ անդրադառնալու կաղապարաբանությանը, եթե այն իր շոշափուկները չտարածեր համընդհանուր լեզվի մեջ:
Արձանագրելով, որ լեզվաբանները բազմիցս են արծարծել քննարկվող խնդիրները՝ բաժնի գիտաշխատակիցներն ուշադրություն հրավիրեցին մասնավորապես բարձրացնել բայի հախուռն գործածությանը, այլև ուղղակի անփոխարինելի դառնալու, մոտ կապի կուտակումներով լեզվի տրամաբանությունն ու ներդաշնակությունը խախտելու իրողություններին։ Նշվեց նաև, որ եթե –ում (-ումն) վերջավորությամբ բառերն ան հոլովման են պատկանում, և բայանունների գործածությունը խորթ չէ վարչական ոճին, ուրեմն անընդհատ պետք է կրկնվե՞ն սկսման, վարման, կազմման, մեղմման, ռեկլամման (և այլն) ձևերը։ Քննարկման ժամանակ իբրև օրինակ նկատվեց, որ բանը բանից այնքան է անցել, որ անգամ քվորում բառն են հոլովում ան հոլովմամբ՝ Ազգային Ժողովի ամբիոնից հնչեցնելով՝ «Քվորման բացակայության դեպքում...»։
Իբրև ամփոփում արձանագրվեց, որ համանման երևույթներից էր զգուշացնում Միքայել Նալբանդյանը՝ ասելով՝ պետք է հայերեն մտածել սովորենք, իսկ Հովհաննես Թումանյանը՝ երևույթը պարզապես բնորոշում իբրև լեզվի ապազգայնացում: Ըստ որում՝ բացարձակապես միևնույն է, թե ինչպիսի դրսևորում ունի այդ ապազգայինը. բոլոր դեպքերում էլ հետևանքը նույնն է՝ հարուստ և շքեղ մեր մայրենի լեզվի սնանկացումը:
